7- Raj na ziemi - czyli Pamilacan

13-14.07.2104 r.

(Slawek)

     Kilka slow podsumowania do wczesniejszych postow Karoliny i Natki z pobytu na wyspie Pamilacan. Slyszelismy o niej jedynie z relacji Darka z Travelbitu, ze jest tam 'sielsko i anielsko' - takie swojskie klimaty. Gdy pytalem go o szczegoly, to mialem wrazenie jakby mnie nawet delikatnie zniechecal do rejsu na nia. Ze tam w zasadzie nic nie ma oprocz fajnego wiejskiego klimatu.... No coz - akurat lubie to, wiec postawilem sobie za cel aby chociaz na 2 dni tam poplynac. No i co z tego wyszlo? Czy to byl zmarnowany czas? Nie!! To wyspa gdzie wszystko jest autentyczne.

Gdzie nie ma turystow (oni wybieraja sasiednia wyspe - Panglao i smazenie sie na plazy wraz z innymi bialoskorymi). Ludzie zyja swoim wolnym zyciem, uprawiaja banany, kukurydze, zrywaja orzechy kokosowe, wyplywaja na swoich malych lodeczkach w morze aby zlowic kilka ryb na swoj posilek. A nade wszystko ich czas zajmuje hodowla, treningi, a pozniej walki kogutow - to ich pasja :-). Cala wysepka jest zielona, trawa siega piasku na plazy. Domki skromne ale po co im lepsze? Tu zawsze jest cieplo. Cala wyspa zamieszkana jest przez okolo 1 tys osob. W zasadzie cala jest jedna wielka wioska lecz dzieli sie na 7 zoon, tak jakby oddzielnych wioseczek - kazda z wlasnym 'soltysem - prezydentem' oraz wspolna weranda - gdzie odbywaja sie spotkania, to tak jakby dom kultury. Jest tu nawet sredniowieczny zabytek - pozostalosc po wiezy z czasow kolonialnych - Hiszpanow.

Gdy zajrzelismy do srodka - bylo tam jedynie kilka przywiazanych kogutow. Bylismy na mszy w kosciele - wierni niesamowicie zywiolowo w niej uczestniczyli. Odkrylismy jedyny na wyspie cmentarz. Nie chowaja tu ludzi do ziemi a buduja sarkofagi betonowe nad ziemia. Dlaczego? Bo przyplyw moglby siegac cial? Moze/ Jednak bardziej racjonalny zdaje sie byc argument, ze wykucie dolu w skale jest bardziej trudne niz pobudowanie, nawet wielopietrowego, sarkofagu. Zadziwia nas na cmentarzu duza liczba pelnych butelek z alkoholem, pozostawionych na grobach. Okazuje sie, ze zyjacy nie zapominaja o ziemskich slabosciach zmarlych. Nie odwazamy sie jednak siegnac po zadna z tych butelek... ;-). 

   Walki kogutow to temat zupelnie odrebny. To pasja wszystkich Filipinczykow ale tu - na wyspie to wrecz ekscytacja. Kazdy hoduje koguty. Niektorzy maja po kilkanascie. Co niedziela, w poludniowej czesci wyspy odbywaja sie walki kogutow w specjalnie przygotowanej do tego arenie. Nagrywamy reportarz - zabawiamy sie w Cejrowskiego. Po ktoryms razie Karolina nie chce mi pomagac. Ucze mlodego czlowieka jak obsluzyc kamere i ... krecimy :-). Jak zaklada sie sztylety do pazurow, jak wybiera rywala, co dzieje sie z pokonanym kogutem, a co ze zwyciezca. (To wszystko - mam nadzieje po powrocie, w formie filmu). 

    To co nas jeszcze na tej wyspie zachwyca to jej hermetycznosc. Co prawda, zona Enasa - Elizabeth nie pochodzi z niej, a z okolic Mindanao. Lecz gdy pokazuje zdjecia zrobione przypadkowym osobom, czasem dzieciom - wszyscy wiedza -'kto zas'. To mi sie podoba - jak na dawnej polskiej wsi. Tak to jest to! Juz teraz wiem dlaczego tak tu mi sie podoba - to wiejskie klimaty, gdy czas wakacji spedzalem u babci na wsi. Poranne pianie kogutow (a jest ich tu od chol... ry), zielona trawa, brak pospiechu - zawsze sie zdazy, a jednoczesnie poczucie obowiazkow. No i to co nie tylko na tej wyspie jest takie ujmujace - ale generalnie na Filipinach - to przywiazanie do religii. Do Boga. Nikt sie Go nie wstydzi. Ludzie wsiadajacy do busa, zaczynajacy posilek, mijajacy budynek kosciola, robia znak krzyza. Cos co u nas w Polsce spotyka sie jedynie u starszego pokolenia - tu jest niezalezne od wieku.

    Dlatego tez Pamilacan to wedlug mnie wyspa od Boga. Rajska wyspa. Juz teraz wiemy, ze tu wrocimy :-)

2014 r.

 Po skończonej mszy, wszyscy wierni ustawiają się w kolejce i dotykają każdego świętego obrazka, figurki, która znajduje się w kościele.

Miejscowy cmentarz

 Sarkofagi betonowe, zamiast kopczykow, po lewej na grobie butelka rumu dla zmarłego.

 I wszędzie kwiaty, kwiaty, kwiaty... Gdy przyplynelismy na ta wyspę zaskoczyło mnie na poczatku to, ze jest zielona oraz zapach jaki się na niej unosił - kwiatowo-miodowy, to od kwitnących właśnie drzew - białych różaneczników (muszę poszukać więcej zdjęć).

 Dzieci. Wszystkie uśmiechniete, przyjazne. Zabralismy ze sobą z Polski, skromne podarki, sprawilismy nimi wiele radości.

Delfiny. U wybrzeży Pamilacan jest ich za trzęsienie. Turyści przybywają tu aby je podziwiać i tyle, nie zostają na wyspie. Może to i dobrze ale o tym w następnym poście :-)

(SS)