Droga z Makassar do Rantepao. Rantepao.

Nie wiem jak udalo mi sie zasnac ale jednak. Glowa skacze w kazda strone mozna sie poczuc jak w kole mlynskim. Obudzilo mnie gryzienie pchel. Niesamowite uczucie, gryzie, swedzi i nie mozna sie podrapac. Siedzimy scisnieci miedzy pakunkami miejscowych, a naszymi plecakami. Rozwidnia sie. Po jakims czasie widze, ze zmienia sie krajobraz - pojawiaja sie zalesione pagorki, a nawet gory. Zatrzymujemy sie gdzies po drodze na siusiu. Drzwi otwarte, slychac glosne pianie kogtow ze wsi. Nagle "nasze" zapakowane w worki koguty zaczynaja odpowiadac na zaczepki miejscowych kurakow. Zalowalem tylko, ze nie moge dostac sie do dyktafonu. Czasem pada (mimo suchej pory dla tego rejonu) wtedy cieknie na mnie z dachu. Jest zimno, kierowca stara sie utrzymac "lodowkowa" temperature (moze ze wzgledu na kuraki) i jest mokro. Mam dosc. Mysle tylko o Tana Toraja. Chce juz tam dojechac. Mielismy jechac 8 godz., docieramy po 13 godzinach podrozy.

Dziewczynom nic nie przeszkadza, nie slysza nawet kogutow... ;-)

Poprosilismy kierowce, aby zatrzymal sie przy znalezionym w Lonely Planet guesthousie. Wysiadamy i docieramy na miejsce. Okazuje sie, ze brak wolnych pokoi. Rece opadaja. Cale szczescie, ze po sasiedzku jest drugi. Podobno ma nawet Wi Fi :-). Tu ogladamy pokoj - pierwszy to jakas zalana nora. Rezygnujemy. Okazuje sie, ze jest drugi - o niebo przyjazniejszy. Jest nawet lazienka. Ciepla woda w kranie to juz dla nas pelen zbytek (czyzby tu Tusk tez cos obiecywal... ;-) ). Padamy ze zmeczenia. Szybki prysznic, splukujemy z siebie brud, smrod i pchly i puki jeszcze widno idziemy zobaczyc miasto. Totalny bezlad architektoniczny - jak prawie cala Azja. Bierzmy motoriksze (w tej tutejszej wchodzi 1 osoba dorosla i 1 dziecko ale koles upchal nas do jednej) podczas drogi wzbudzalismy nie lada sensacje. Dojezdzamy do sasiedniej wsi (5 km), gdzie jest slynny bazar. Mydlo i powidlo. Robie zdjecia. Z doswiadczenia wiem, ze to najlepsze miejsce na tematyczne ujecia.

Stoisko z rybami. Taka sztuke grillowana zamawiam pozniej w guesthausie, smakuje rewelacyjnie.

Rozne gatunki ryb wedzonych i suszonych. Fajnie wygladaja, gorzej kolo nich przejsc ;-) ale temperatura i cola (acha i jeszcze alkohol) wszystko uzdatniaja.... ;-)

Przypawy i papryczki.

To wlasnie te papryczki powoduja i zadowolenie i bol w zaleznosci od czasu i koncowki ... przewodu... ;-)

Kawa. Ta z Sulawezi jest podobno najlepsza na swiecie.

Hodowla, ubojnia i przetwornia drobiu w jednym. W Polsce po 5 minutach mieliby Sanepid na karku, a tu sa weryfikowani przez klientow, sprzedadza zle - nie znajda nabywcow. Czyz nie piekne rozwiazanie? :-) Ech marzy sie normalnosc i w Europie...

     Wracamy pieszo do miasta, po drodze super klimaty. Tradycyjne domy Torajow. Dachy w ksztalcie rogow bawola lub jak inni interpretuja - lodzi. Podobne widzielismy na Sumatrze, na wyspie Samosir, na jednym z pieciu najwiekszych superwulkanow - Lake Toba.

Tradycyjne domy Torajow.

W miescie kupujemy uliczne pikantne przekaski. Uwielbiamy je wraz z Natka. Karolina nie. Zaczepia nas jakis friend. Tradycyjne uprzejmoci (skad, dokad itd.), widze, ze chce nas namowic na wycieczke. Wczesniej zastanawialismy sie nad wypozyczeniem skuterow i objechaniu okolicy samemu.

Tomek (z Travelbitu) "sprzedal" nam nawet niezly patent (o tym pozniej). Karolina niezby chetnie zapatrywala sie na ten pomysl. Stan drog nawet mnie przerazal. A musielismy wypozyczyc dwa skutery. Dlatego tez nie odrzucamy propozycji naszego frenda, ale skrzetnie sluchamy co ma nam do zaoferowania. Wymienil wiekszoc ciekawych miejsc, do ktorych chcielismy dotrzec. Dolaczyl samochod i kierowce. Poczatkowa cena nie byla jednak dla nas do zaakceptwania. Targujemy sie. W koncu dochodzi do dealu. Chce jednak zaliczke. Nie, nie,nie - nie z nami. Mimo, ze jest przekonywujacy nie zgadamy sie. W koncu zostawia swoje prawo jazdy w zastaw. Ciekawe, ale przystajemy na to. Umawiamy sie na jutrzejszy ranek. Zastanawiamy czy sie pojawi, czy tez wyprodukowal na takich lapiduchow jak my setke takich kart drogowych.... ;-) Trudno, najwyzej przepadnie zaliczka. Gorzej ze straconym dniem.

Nasz 'friend' - Nicolas, potencjalny pzewodnik po Tana Toraja (to ten z prawej).

 Mimo wszystko wracamy do guesthousu w dobrych humorach, zajadajac pikantne snack-y. Natka proponuje zagryzienie pikantnymi papryczkami. Zawsze mamy na to ochote. Fajnie czuc piekielko w ustach, gorzej po dwoch godzinach gdy trzeba skorzystac z toalety. "Ta" czesc przewodu pokarmowego jest cholernie wrazliwa ;-). Bedac w Indich zjdlem wszystkie kupione przez nas nadziewane imbirem papryczki. Wtedy noc, co ja pisze? - CALA NOC, spedzilem w toalecie ;-).

Zwalczamy insektycydem termity i mrowki z naszego pokoju. Idziemy spac! Nareszcie :-)

 

Wyświetl większą mapę
A - Makassar, B - Rantepao